این قسمت: صدایم می‌رسد؟

من هیچوقت از سوال‌ها فرارنمی‌کنم. خودم پیش‌قدم هستم در سخت‌ترین موارد حتی. اما بعضی وقت‌ها سوال‌هایی هست در زندگیت که به قطع می‌دونی که جوابی براش نداری و نمی‌تونی متصور باشی. "کِی دوباره می‌بینید هم رو؟". چهره‌ام رو از هر احساسی خالی می‌کنه و تنیده می‌شم از درون هرباری که می‌شنوم. می‌دونم راهی براش پيدا میشه. می‌دونم یک روزی. یک دوره‌ای. یک بخشی از زندگی، ما رو دوباره کنار هم بگذاره. اما فکر می‌کنم که باید درک کنم. فکر می‌کنم که زندگی‌هامون باید در کنار و امتداد هم رشد کنه. اما من، و فکر می‌کنم ما، از این دوری کسل کننده و روح‌فرسا، بُریده ایم. نمی‌خوام به کاش و آرزوهای محال متوسل بشوم چرا که در عین پیچیدگی، می‌تواند ممکن باشد. اگر هم ممکن، ما باید تلاش کنیم. صبوری کنیم. شعر زندگی برای هم بسراییم تا روزی به گوش آن بخش از کائنات برسد که مسئول این جدایی‌ها بوده. مرثیه‌ای باشيم برای اتمام اين فراغ. مثالی ناشنیده باشیم در دنیای جک و رُز تایتانیک و شیرین و فرهاد تا روزی که ما هم کشف شویم. آری. عشق اگر عشق است، آسان ندارد.